Cap. VIII (Parte A)
QUANNU ASTERUTTE TURNAU PE’ L’ANIMA TE MESCIU GIUANNE
Nu ìa mai turmutu cussì bonu comu ddhra notte Mesciu Giuanne. La sira prima ìa ccattatu te bire a menzu paise e s’ìa mbriacatu cu li megliu amici soi intra la putéa te mieuru te la chiazza; s’ìa spisu finu all’urtimu sordu ca l’ìa rimastu percé sapìa ca li teice anni auri ca l’ìa tati Setteranfe ìane spicciati e ca lu giurnu dopu li tuccà cu lassa tutti li piaceri te la vita e cu se n’acia all’oltretomba. S’ìa curcatu cu tutti li causi e la camisa menza spuntata, la cravatta nturtigliata alla bona, na scarpa sì e na scarpa no, e s’ìa misu a cruffulare comu Diu cumanna te coste a muglierasa, ca sta già durmìa, queta queta, li sette sonni te l’Apocalisse. La Maria sapìa ca maritusa ìa spicciati li teice anni e ca se n’ìa scire, ma sìa tantu abituata cu maneggia sordi, e cu fazza feste cu le cummari te nanzi a casa soa, ca ormai a quiddhru ca cumbinà maritusa nu nci pinsà cchiui, tantu sapìa ca li cìa sempre cu la bona e ca lu tiaulu lu piglià pe’ fessa quannu ulìa. Perciò, puru ddhra sira ìa ciuta se curca scucitata comu sempre e s’ìa durmisciuta comu se nienti ìa béssire, tantu ca ìa fatta l’abitudine a ddhru concertu te – frii- frii – e te – froo-froo – ca ntunà la Mesciu tutte le sire, già te quannu se ssittà annanzi allu focalire.
Mancà quarche cosa a menzanotte e Mesciu Gianne, comu se nienti ìa béssire, sta se croffulà li megliu sonni soi. Mentre sta durmìa, però, a nu certu puntu, intra lu sonnu, li parse comu sia ca ìa ntisu nu rumore forte te catine: – Ntra! Ntra! Ntra! – comu sia ca quarche tunu le tinìa a manu e sta le scutulà forte forte te nanzi all’occhi soi, ritennu a nu modu maleficu, comu sia ca ulìa li fazza capire quarche cosa senza cu parla. Poi, cuminciàu a sintìre comu na uce intra intra, tantu debule ca nu capìa ce dicìa. Cussì mpizzàu ricchia, sempre intra lu sonnu, e capìu quarche cosa te cchiui. Li parìa ca ticìa:
-
l’animaaaaaa!… L’animaaaaaa!… Ogliu l’animaaaaaa!…
A Mesciu Giuanne li inne comu nu trimulizzu, ma nu se discitàu. Anzi, se nturtigliàu megliu intra le cuperte e se giràu te l’aura parte, continuannu cu ddhru cuncertu te – frii- frii – e te – froo-froo – ca ìa lassatu a metà. Dopu nu picchi, però, ntise ntorna lu stessu rumore e la stessa uce e comu na manu ca li zziccà lu ticitu crossu te lu pete e ne lu tirà fore te lu liettu cu se discita.
-
L’animaaaaaa!… L’animaaaaaa!… Ogliu l’anima toaaaaa!…
Sta fiata ntise ddhra uce cupa cupa, ma cchiù precisa, insieme allu rumore te catine, ma siccomu stìa ancora tuttu ddurmisciutu nu riuscìa capisca bonu ce bulìa significa ddhra cantilena. Perciò, senza saccia a ccine, ddimannàu cu l’occhi mpastati te sonnu: – L’anima? Ce furmine te anima oi?
-
L’anima te mammata! – critàu Asterutte cu na uce te tronu e scutulannu lu liettu e li cristiani cu tutti li pariti te la casa.
-
Toccu! Ci ete? – scamàu Mesciu Giuanne zumpannu sullu liettu..
-
Chieu suntu! Asterutte! Li teice anni ca li futtisti a Setteranfe hane scatuti e aggiu inutu me ne portu l’anima toa suttaterra. Sbricate e bazzate! Ca chieu su picchi te pacienzia!
-
Asterutte? – lu dimmannàu tuttu meravigliatu Mesciu Giuanne, cacciannu la capu fore te le cuperte. – E ci furmine sinti? Ce boi te mie se l’aste le tieni rutte?
-
Asterutte, me chiamu! A-ste-rut-te! – rimbombau ntorna ddhru tiaulazzu cu na raggia ca già facìa capire quantu s’ìa stizzatu pe’ ddhre domande sfacciate te lu mesciu. – Nu bete ca le tegnu rutte. Asterutte ete lu nume miu! Cerca capisci bonu e bazzate ca mo’ se face tardu, ca patrunuma ae inti anni ca sta te spetta e nu bite l’ura te conza l’osse.
(continua crai)